Patron

Portret Ignacego Łukasiewicza, 1884 Pędzla Andrzeja Grabowskiego

Ignacy Łukasiewicz (1822-1888) był postacią niezwykłą. Znany przede wszystkim z wynalezienia lampy naftowej i stworzenia podstaw przemysłu naftowego, łączył aktywność przedsiębiorcy z pasją społecznika i działacza politycznego. Zanim został znanym w całej Galicji nafciarzem, był szanowanym i oddanym swojej pracy aptekarzem. Misję na rzecz klientów apteki, także w czasach groźnych epidemii, wypełniał z pełnym poświęceniem. Zaangażował się w działalność konspiracyjną i niepodległościową, ale stosunkowo szybko zrozumiał, że najwłaściwszym działaniem na rzecz odbudowania Polski jest konkretna działalność gospodarcza i inwestowanie zysków z niej osiągniętych w innowację społeczną.

Z wielu pozostawionych przekazów i wspomnień wynika, że Łukasiewicz dążył do rozwoju rodzącego się przemysłu naftowego, nie skupiając go całkowicie w swoich rękach. Namawiał do tworzenia firm, pomagał wielu ludziom stawiać pierwsze kroki w przedsiębiorczości. Tworzył reguły życia gospodarczego, systemy samopomocowe i emerytalne dla zatrudnianych w kopalniach, kasy pożyczkowe i instytucje charytatywne. Hojnie finansował rozwój lokalny Galicji, z którą przez całe życie był związany. Propagował zakładanie sadów, budowę dróg, mostów, szkół i szpitali. Walczył z alkoholizmem, promował edukację. Był posłem do Sejmu Galicyjskiego. Założył Towarzystwo Naftowe z siedzibą w Gorlicach, które opracowało ustawę regulującą stosunki prawne górnictwa naftowego.

Ignacy Łukasiewicz pokazał, że kluczem do budowania trwałych wartości jest przedsiębiorczość. Jednocześnie jego biografia jest dowodem, iż łączenie sukcesu gospodarczego z aktywnością na polu polityki społecznej to droga do trwałego rozwoju społeczności lokalnych i państwa. Ponad sto dwadzieścia lat po śmierci Łukasiewicza jego przesłanie wciąż brzmi mocno i aktualnie.